Mia Farrow

Mia Farrow, a właściwie Maria de Lourdes Villiers Farrow, córka australijskiego reżysera Johna Farrowa i irlandzkiej aktorki Maureen O'Sullivan, przyszła na świat 9 lutego 1945 roku w Los Angeles (Kalifornia, USA). Jej ojcem chrzestnym był reżyser George Cukor, natomiast młodsza siostra, Prudence zainspirowała Beatlesów do napisania piosenki "Dear Prudence". Mia wychowywała się w towarzystwie siedmiorga rodzeństwa w Beverly Hills, jednak często podróżowała z rodzicami. Od dziecka marzyła o aktorstwie. Na ekranie zadebiutowała w 1959 roku epizodem w filmie "John Paul Jones". Była przesłuchiwana do roli Liesl Von Trapp w "Dźwiękach muzyki", jednak producenci uznali, że jest za młoda i ostatecznie zaangażowano inną aktorkę. Mia nie traciła jednak nadziei. W 1964 powierzono jej rolę naiwnej Allison w serialu "Peyton Place", która przyniosła jej w Stanach sporą popularność. Była nominowana do Złotego Globu w kategorii najlepsza gwiazda telewizji. 19 lipca 1966 roku wyszła za mąż za znanego muzyka Franka Sinatrę. Za jego namową zrezygnowała z roli w "Peyton Place". Mąż radził jej, aby skupiła się bardziej na karierze kinowej. Przełom nastąpił w 1967. Wówczas Roman Polański kompletował obsadę do swojego najnowszego filmu "Dziecko Rosemary". Mia była zachwycona i przyjęła tytułową rolę, co spowodowało jej rozwód z Sinatrą, który nie chciał, aby jego żona grała w obrazie o takiej tematyce. Mimo, iż produkcja filmu otoczona jest diaboliczną aurą, sukces był ogromny. Obraz okrzyknięto arcydziełem, a krytycy byli zachwyceni rolą Mii. Była nominowana do nagrody Złotego Globu i BAFTy. Uhonorowano ją statuetką David di Donatello oraz Złotym Liściem. Propozycje posypały się ze wszystkich stron. Wystąpiła m.in. w "Johnie i Mary" u boku Dustina Hoffmana (nominacja do Złotego Globu i BAFTy) oraz "Tajnej ceremonii" z Elizabeth Taylor (nominacja do BAFTy). Jej twarz zdobiła pierwszą okładkę magazynu "People". W 1970 roku ponownie wyszła za mąż za amerykańsko-niemieckiego kompozytora André Previna, z którym miała trójkę biologicznych dzieci (Matthew i Sascha urodzeni w 1970 roku i Fletcher urodzony w 1974) oraz trójkę adoptowanych (Soon-Yi, Lark Song, i Daisy z Korei). Para rozwiodła się w 1979 roku, jednak w wywiadach zapewniali, że nadal są przyjaciółmi. W pierwszej połowie lat 70. kariera Mii stanęła w miejscu. Występowała w cichych produkcjach brytyjskich (m.in. "Nie widząc zła" lub "Śledź mnie!"). Jedynym filmem, który przyniósł jej rozgłos był "Wielki Gatsby" Jacka Claytona, gdzie wcieliła się w rolę pięknej, choć zepsutej Daisy. Gdy wydawało się, że jej krótka kariera dobiega końca, Robert Altman zaproponował jej rolę nimfomanki Buffy w komedii "Dzień weselny". W tym okresie wystąpiła również w dwóch produkcjach komercyjnych - "Śmierci na Nilu" na podstawie powieści Agathy Christie i "Lawinie" Coreya Allena. Na początku lat 80. poznała reżysera Woody Allena. Głośno było o ich związku, oni jednak zapewniali, że nie chcą brać ślubu. Mia wystąpiła w wielu filmach twórcy, takich jak "Danny Rose z Broadwayu", "Alicja", "Hannah i jej siostry" czy "Purpurowa róża z Kairu". Ten ostatni przyniósł jej ogromne uznanie krytyki, była nominowana do Saturna, Złotego Globu i BAFTy. Wystąpiła również w komercyjnym przeboju "Supergirl" u boku Faye Dunaway, gdzie wcieliła się w matkę głównej bohaterki, oraz animacji "Ostatni jednorożec". Była w tym czasie bardzo zajęta wychowywaniem dzieci. Ostatnim wspólnym filmem Farrow i Allena był dramat psychologiczny "Mężowie i żony". Głośno było o ich rozstaniu. Skandal był ogromny. Allen romansował z przybraną córką Mii, Soon-Yi Previn, którą później poślubił. Aktorka oskarżyła Allena o molestowanie młodszej córki Dylan. Plotka głosi, że Frank Sinatra, były mąż Farrow, zaoferował załatwienie połamania nóg Woody'emu. W 1995 roku adoptowała ostatnie dziecko. Dwa lata później opublikowała kontrowersyjną biografię "What Falls Away". Coraz mniej grała w filmach. Jest aktywną działaczką w agencjach, które zachęcają do adopcji. Pracuje w kilku fundacjach i udziela się charytatywnie. Jest Ambasadorem Dobrej Woli UNICEF-u. W 2006 roku powróciła na wielki ekran. Wystąpiła wówczas w trzech komercyjnych produkcjach: "Omenie", gdzie wcieliła się w demoniczną panią Baylock, "Arturze i Minimkach" oraz "Stara miłość nie rdzewieje". Jest pierwszą amerykańską aktorką, która została członkiem londyńskiego Royal Shakespeare Company. Od wielu lat udziela się politycznie. Apelowała o natychmiastową pomoc dla Darfuru.