John Farrow I

Przez trzy dekady John Farrow był jednym z najsłynniejszych Australijczyków w Hollywood, obok aktora Errola Flynna i projektanta kostiumów Orry-Kelly’ego. Nakręcił blisko 50 filmów, był nominowany do Oscara za reżyserię, otrzymał statuetkę za scenariusz. Żeglował po Pacyfiku, pisał książki, zdobywał papieskie odznaczenia, kochał przygody i kobiety - romansował m.in. z Dolores del Rio, Avą Gardner i Dianą Churchill. Wśród jego potomstwa jest aktorka Mia Farrow, zaś o innej jego córce Beatlesi nagrali utwór "Dear Prudence".

Urodził się w Sydney w 1904 roku, dorastał w dzielnicy Marrickville. Wychowywała go ciotka, jako że matka Johna zmarła w szpitalu psychiatrycznym, gdy miał trzy lata. Mając lat 14 wyruszył w morze na statku handlowym, odwiedził m.in. Fidżi, Hawaje i Guam. Po czterech latach opuścił pokład bez zezwolenia w San Francisco, gdzie rozpoczął pracę jako aktor i portrecista. Do Hollywood trafił w 1927 roku, tworzył karty z dialogami do niemych filmów dla DeMille Productions.

Do Fabryki Snów zawitał po spotkaniu z reżyserem Johnem Hustonem. Pewnego wieczoru, gdy jeden z teatrów zamierzał odwołać spektakl z powodu choroby głównego aktora, Farrow wstał z miejsca i zaoferował swoje zastępstwo. Na widowni siedział także Huston, który był tak zachwycony Hamletem z australijskim akcentem, a przy tym recytowanym całkowicie z pamięci, że zaprosił Farrowa do Hollywood.

Na miejscu Australijczyk zmyślił swoją edukację - mówił, że uczęszczał do Newington College w Sydney, Winchester College w Anglii oraz uczelni wojskowej w Annapolis w Ameryce. Wcześniej zdobył niewielkie uznanie jako poeta i autor opowiadań, pisał już w czasach pracy marynarza. Scenariopisarstwem zainteresował się, gdy podczas jednej z wypraw na Południowym Pacyfiku spotkał Roberta J. Flaherty’ego.

Karierę w świecie kina rozwijał jako konsultant ds. scenariuszy i doradca techniczny, sprzedawał też studiom swoje opowieści o przygodach i morskich podróżach. Wkrótce pisał scenariusze dla wytwórni Warner Bros., Paramount, United Artists, RKO i MGM. Na początku lat 30. opracował słownik angielsko-francusko-tahitański, napisał też swoją drugą powieść. Kolejne scenariusze tworzył w Anglii i Francji, gdzie był również asystentem reżysera G. W. Pabsta na planie "Don Kiszota", po czym ponownie odwiedził Tahiti.

Z powrotem w Ameryce udało mu się uniknąć aresztowania za naruszenie przepisów dotyczących wizy. W toku akcji zwalczania nielegalnych imigrantów w przemyśle filmowym odkryto, iż Farrow przy wjeździe do USA podawał się za urzędnika konsularnego Rumunii. Choć groziła mu deportacja, dostał pięć lat w zawieszeniu i ostatecznie został uniewinniony w następnym roku.

W 1937 debiutował jako reżyser filmem "Men in Exile". Następnie wyruszył do Europy wraz z żoną Maureen O’Sullivan - ona kręciła "Jankesa w Oksfordzie", on prowadził wykłady na temat katolickiego misjonarza Ojca Damiana, o którym napisał książkę (wtedy też otrzymał order z rąk papieża Piusa XI). Z powrotem w Hollywood reżyserował filmy klasy B dla Warner Bros., pracował m.in. z Borisem Karloffem, Ann Sheridan i Kay Francis. Przerwał swój kontrakt na kilka miesięcy, aby ukończyć kolejną książkę (także przez spór odnośnie scenariusza do "Women in the Wind").

Pracę reżysera kontynuował w szeregach RKO, tworząc kasowe tytuły "Święty powraca" i "Five Came Back". Mimo sukcesów w życiu zawodowym i prywatnym (po raz pierwszy został ojcem), Farrow czuł olbrzymią potrzebę bycia zaangażowanym podczas II wojny światowej. W tym celu udał się w 1939 do Vancouver, gdzie wstąpił do kanadyjskiej marynarki wojennej. Wkrótce został mianowany porucznikiem i przydzielony do służby w jednostce kontroli informacji. Pracował przy patrolach do zwalczania okrętów podwodnych.

W 1941 został wypożyczony do brytyjskiej Królewskiej Marynarki Wojennej i wysłany do bazy morskiej na Trynidadzie, gdzie służył jako asystent starszego oficera. Pod koniec roku zachorował na tyfus i wrócił do kwatery głównej w Ottawie. Wojsko opuścił jako inwalida ze stopniem komandora porucznika, nadal pozostając w rezerwie. Jego stan był poważny, jednak powrócił do zdrowia dzięki opiece małżonki. Przez chorobę nie mógł już wrócić do czynnej służby. Za to drzwi wytwórni Paramount stały przed nim otworem – ówczesny szef produkcji Buddy G. DeSylva był pod wrażeniem filmu "Five Came Back" i zaoferował reżyserowi kontrakt. Od tej pory Farrow kręcił już tylko filmy klasy A.

Zaczął jednym z największych przebojów roku, "Wake Island", zdobywając nominację do Oscara za najlepszą reżyserię. Popularnością cieszyły się także "Komandosi atakują o świcie", "Chiny", "Two Years Before the Mast", "Calcutta" i "Kalifornia". W 1948 nakręcił jeden ze swych bardziej znanych filmów, noir "Wielki zegar". Dwa lata później opublikował historię papiestwa zatytułowaną "Pageant of the Popes". Dla Howarda Hughesa w RKO wyreżyserował dwa filmy z Robertem Mitchumem, "Where Danger Lives" oraz "Jego typ kobiety". Mitchum opisywał Farrowa jako jedynego reżysera w Hollywood, który był w stanie wypić więcej, niż on. Jego barwne, pełne wrażeń życie przerwał zawał serca, gdy miał 58 lat.