Po przeczytaniu wszystkich jej książek uważam, że określenie Królowa Kryminałów jest jak najbardziej na miejscu. Była o niebo lepsza od takich autorów, jak chociażby Gardner czy Słomczyński (którego książki są zachwalane, a dla mnie zwyczajnie nudne). Naprawdę musiała nienawidzić zmywania naczyń, skoro w trakcie tej czynności potrafiła wymyślić tak skomplikowane intrygi, w dodatku przedstawić w taki sposób, aby czytelnik gubił się w domysłach, podążał różnymi błędnymi tropami, podrzucanymi przez autorkę, by na końcu wykrzyknąć: „no jasne, przecież to było takie łatwe, tyle przesłanek, jak mogłem nie odgadnąć?!”. Ja sam, (co może nie jest powodem do dumy) przewidziałem właściwe rozwiązanie w tylko 8 przypadkach, chociaż uważam, że dzięki tak niskiemu wskaźnikowi miałem większą przyjemność z czytania. Dla zainteresowanych polecam również jej autobiografie, niemal tak wciągająca, jak jej kryminały.