Nie lubię stylu Altmana, jest zbyt eklektyczny, to połączenie ze sobą tradycyjnego kina amerykańskiego i bardzo ambitnego kina psychologicznego mnie wręcz razi. Ale no kurde, choćbym nie wiem jak nie lubił jego zagrywek, nie jestem wstanie skrytykować jego dzieł które często są genialne. Tutaj mamy zaledwie dobry film, bo zbyt rozwleczony i monotonny. Przez pierwszą połowę filmu poznajemy bohaterki, i co tu dużo mówić może i reżyser tworzy doskonale ich portret psychologiczny, ale też wydłuża na siłę sceny. Niestety pierwsza połowa filmu to zwyczajny dramat psychologiczny. Dopiero później ujawnia nam się prawdziwe oblicze filmu, okazuje się że jest naszpikowany symboliką, a zakończenie jest wręcz genialne. Od początku nie pasowała mi muzyka która jest typowa dla thrillerów, ale w końcu faktycznie atmosfera robi się mroczna, a widz zaczyna zdawać sobie sprawę że istnieje w tym wszystkim drugie dno. 7/10, bo nie jestem w stanie dać więcej z powodu niepotrzebnie rozwleczonego początku.