niezbyt optymistyczne spojrzenie na małżeństwa, ale jakże prawdziwe. Świetny w swej formie: film fabularny przeplatany z wstawkami paradokumentalnymi. obsada i dialogi jak zawsze na wysokim poziomie. Nie wiele humoru, jeśli już, to może nie tyle czarny, co gorzki.
średnio przyjemny, ale udany seans.
Z wieloma przemyśleniami [bądź może raczej z spostrzeżeniami, bo odkryć tu nie ma] się zgadzam. ale jednak spojrzenie Allena wydaje mi się zbyt pesymistyczne i optymistyczne zarazem.

Pesymizm widzę w tym, że Woody, podobnie jak, np Alomodovar, ma skłonności do lekko przerysowanych tragedii i dramatyzowania relacji między ludzkich. "Normalni" ludzie, którym w związkach układa się całe życie, bez rozstań, zdrad i kilku małżeństw na kącie, czyli, na dobrą sprawę, ci nienormalni wybrańcy są dla niego zbyt nudni.
I można by wręcz rzec, że Allen sugeruje w tym filmie, iż aby małżeństwo przetrwało kryzys potrzeba się rozstać, znaleźć sobie kogoś innego na chwilę. a to tylko przypadek nie potwierdzający reguły. że jest, będzie, było ciężko. wiem. ale bywa pięknie i znacznie mniej skomplikowanie. Woody mając na koncie kilka żon i na karku tyle lat, że jak by się uparł, byłby moim pradziadkiem może mieć tu w sumie inną opinię niż ja - szczęśliwy zakochany młokos :D

Optymizm natomiast, wg mnie nieuzasadniony, albo raczej szczęście w nieszczęściu, tyczy się tego, że wg Allena starszemu facetowi z dziwną łatwością przychodzi znalezienie młodziutkiej kochanki. tego typu wątki pojawiają się w filmach Woodiego po dziś dzień. A wg mnie nie jest to aż tak powszechne. już prędzej, mając hajs, znajdzie się młodą żonkę, której to się opłaca, a ona będzie mieć młodego kochanka, niż młoda panna wybierze sobie na obiekt zwykłego pożądania starego pryka (za przeproszeniem). zdarza się, owszem, ale pewnie jeszcze rzadziej niż udane małżeństwa.