Pod wieloma względami ten film to taka kobieca wersja "Osiem i pół". I ta swoista wtórność wobec tego arcydzieła oraz poprzednich dzieł reżysera sprawia, że nie daje mu najwyższej noty. Na szczęście Fellini nie zatrzymuje się tylko na analizie lęków i kompleksów wynikających m.in. z katolickiego wychowania. Jest tu również zarysowana nadzieja wyzwolenia. Bohaterka wprawdzie miota się trochę po omacku, dążąc do poznania prawdy, ale chyba w końcu udaje się jej dojść do swoistego oświecenia. Przewodnikiem staje się nie tyle psychoanalityk, detektywi, matka, surowy dyrektor szkoły, czy nawet kusząca Suzy, ale kapitalna postać dziadka w cyrkowym samolocie. I to tylko jeden ze świetnie pomyślanych i wymownych obrazów, jakie serwuje nam Fellini w swoim brawurowym filmie. A jest on jednym z najbardziej oszałamiających wizualnie filmów, jakie widziałem. Bajecznie kolorowy, wypełniony przepysznymi kostiumami w fantastycznych wnętrzach i genialnie oświetlonych plenerach. Każda scena i kolejne perfekcyjne kadry były coraz to doskonalsze, choć wydawać by się mogło, że to już niemożliwe. Trzeba przyznać, że Fellini przeszedł tu samego siebie. Prawdziwa uczta dla oczu i intelektu. Nie chciałem, by seans się kończył. Inna sprawa, że właśnie zakończenie rozłożyło mnie na łopatki. Bravissimo!