Tak, jest to tym bardziej wartościowy film, że ukazuje spojrzenie od wewnątrz, gdyż Altman sam jest Amerykaninem i dokładnie zna tamtejsze społeczeństwo. Okazuje się, że stereotypy dotyczące amerykańskiego stylu życia, płytkiej wartości czy generalnie zagubionej hierarchii zorientowanej materialnie, nie są tylko stereotypami. Rodzinna, weselna impreza jest świetnym przykładem tego codziennego teatru, tak jak to określiłeś. Chcę jednak wierzyć, że nie wszyscy Amerykanie są tacy, bo prawdopodobnie tak nie jest. W każdym bądź razie przykro patrzeć jak nasza kultura zbliża się do tej amerykańskiej. Może się okazać wkrótce, że ten film jest także o Polakach...

Szczerze mówiąc, nie wiem, co macie na myśli pisząc, że ten film, to paszkwil na Amerykę. Jeśli jeszcze "Na skróty" można było traktować po części, jako taką amerykańską panoramę (choć ten film akurat opowiadał o związkach międzyludzkich nie tylko chyba amerykańskich), tak ten film, jest takim dwugodzinną wycieczką do altmanowskiego, jedynego w swoim rodzaju uniwersum. Po prostu, bez głębi i bez bezpośrednich odniesień do pozafilmowej rzeczywistości. Kazda z postaci miała swój konkretny odjazd - czy to misiowaty kolekcjoner sztuki, który nagle ni stąd ni zowąd zakochał się bez opamiętania, czy to córka - nimfomanka wybuchająca śmiechem w najmniej odpowiednich miejscach lub elegancka podstarzała piekność, która okazywała się być morfinistką, czy to wreszcie jakiś facet nakłaniajacy zebranych gości do śpiewania piosenek o Jezusie. Wszyscy na swój sposób odjechani, razem tworzą niepowtarzalne, jedyne w swoim rodzaju ludzkie zbiorowisko.

Film jest rewelacyjny, jeden z lepszych, a może nawet w pierwszej trójce z tych, które widziałem Altmana (a około 10 widziałem, nie widziałem jeszcze niestety "Nashville") zaraz za "Na skróty" i "M.A.S.H.", obok "Trzech kobiet". Film świadczący o wielkiej klasie jego twórcy, jedyny w swoim rodzaju i w każdym elemencie przesiąkniety autorską koncepcją. Wszystko jest tu altmanowskie: symultaniczność, prowadzenie aktorów, którzy co rusz popadali w nadekspresję twarzy, budowanie poszczególnych scen, jak i całej historii, groteska i wspaniały, naprawdę wyjatkowo absurdalny humor.

Aż mi się smutno zrobiło, gdy się kończył i wiedziałem, że będę musiał opuścić ten "Dzień weselny". ;) Na pewno będę do niego wracał.
To jest film!!!

ALTMAN TO GENIUSZ!!!

myślę, że na całym świecie te sprawy wyglądają podobnie, oczywiście szczegóły się różnią, ale poza tym...;)
świetna komedia

To oczywiste, że sprawy na całym świecie w tej kwestii wyglądają podobnie. Wystarczy przypomnieć sobie polskie Wyjście awaryjne lub brytyjskie Cztery wesela i pogrzeb. Nie zmienia to faktu że film Altmana jest świetny. Mimo że nie jest to raczej komedia, ubawiłem się po pachy. Polecam. Ocena na Filmwebie stanowczo za niska. Jak dla mnie 8/10.

O ile sobie przypominam, to właśnie Ty Rahabielu poleciłeś mi ten film. Warto było obejrzeć. Mimo, że zabawny, choć w odróżnieniu od Ciebie nie mogę stwierdzić, że ubawiłeś się po pachy, postrzegam go raczej w kategoriach dramtu/ czarnej komedii. Przytoczyłeś polskie "Wyjście awaryjne". Mi na myśl przyszło "Wesele" Wojciecha Smarzowskiego. Zupełnie inne realia ale wymowa obu filmów bardzo podobna. Zastanawiam się czy Smarzowski nie inspirował się Altmanem.
Ode mnie 7/10
PS: wszystkich zainteresowanych zapraszam na bitwę aktorów na moim blogu.